Naar Lemgo, Hameln, Lemgo en Hameln. Geluk-wat heet...

Gisteravond heb ik 'nacht' van Elie Wiesel uitgelezen. hij beschrijft zijn ervaring in de oorlog, als 15 jarige. Geboren en opgegroeid in Transsylvanië. De eerste oorlogsjaren in een ghetto, dat ter plekke gemaakt was. Studeert talmoed. het hele dorp in 1943 afgevoerd, Polen, later Duitsland, langs diverse kampen, als Auschwitz, Buchenwald, Bursa e.a. De beschrijving van de angst, de ontreddering, het gewoon raken aan een ander leefniveau, het niet grijpen van kansen om weg te komen, het verlies van zorg voor je directe verwant- zijn vader, de schaamte, het verdwijnen van geloof en vertrouwen in God- die gaat dood in zijn beleving- het lijden, honger, kou, slaag, vernedering, vermoeidheid, opgeven, gesjacher om een gouden kies- het lijden van Jezus staat hierbij in de schaduw. En dit samen met de schilderijen van Nussbaum! Een. gedenkwaardige dag.

Zo ook de dag van vandaag, 3 juni. Al om 9.00 op pad. Ik heb op de navigator ingesteld om geen snelwegen te nemen, dus ik rijd door dorpen, dalen en over kronkelige bergweggetjes, veel leuker dan de snelweg. Meestal is de max te rijden snelheid 70 km/uur. Bevalt prima.
Eerst naar Lemgo: werkelijke prachtig vakwerk, 16e eeuw, straten vol. De St. Nicolaikerk, 13e eeuw heeft een zeer groot vroeg-renaissance orgel, schijnt bijzonder te zijn, maar opvallend waren de nieuwe banken, in oude stijl; fraai. 3 kaarsen opgestoken. Door over kronkelweg met 3 haarspeldbochten naar Hameln. Ik dacht dat we daar vroeger gelogeerd hadden op de sprookjestocht, maar ik herkende niets. Toen ik een foto met de ipad wilde maken, voor het logboek, bemerkte ik tot mijn schrik dat hij niet in mijn rugzak zat. Terug naar fiets en naar de auto-caravan, die aan de rand van de stad op een camperplaats stond gestald: nee, niet te vinden. Denk, denk, denk... het moest in de kerk geweest zijn, toen ik dat mooie raam probeerde te fotograferen. Dat lukt niet met de ipad. Wel wat met mijn camera. Ik zat in een kerkbank en moet hem toen naast mij neergelegd hebben. Zelfde 40 km bergweggetjes terug, naar de kerk: nop.
Aan de oppas gevraagd, wist van niks, naar de koster, wist ook van niks. Heb je wel goed gekeken zei die. Hu, natuurlijk zei ik. Laten we dan nog eens kijken. Wij overal gekeken, nop. Kijk deze bank was het, leeg en ik klopte aan de binnenkant van de zijwand van die bank en voelde mijn ipad. Wat was ik blij! Mijn dag kon niet meer stuk. Ik trakteerde me op koffie en appelgebak. Terug weer naar de auto/caravan op de parkeerplaats buiten de stad en op naar de volgende camping in Holle, die hebben goed internet, staat in de gids én gratis. Ik moest een groot deel van dezelfde weg weer door de heuvels, met al de kronkels en dacht op een gegeven moment, bij een kasteeltje, even uitstappen en kijken. Ik liep wat rond en wat zag mijn oog: geen fiets achter op de caravan. Die had ik in de haast en consternatie in Hamelen op die camperplaats laten staan. Terug naar Hameln! En ja, fiets stond er nog, niet op slot natuurlijk. Annemiek, je hebt het niet van een vreemde!
Enzo kon deze dag eigenlijk niet meer stuk, al was het internet op de camping ook nog stuk.   
P.S. en terwijl ik dit zit te typen loopt de koffie vrij over het keukenblad, het gasstel- vergeten er een kopje onder te zetten... Hoe moet dat verder?